دو آنزیم ALT, AST هنگام بروز کبد چرب افزایش‌یافته و معمولاً به‌عنوان مارکر کبد چرب در نظر گرفته می‌شوند. ورزش نقش مهمی در کاهش سطح این دو آنزیم دارد. بهبود آنزیم‌های کبدی بخصوص ALT در هنگام مداخله توام رژیم و ورزش بیشتر است.

کاهش وزن با مداخله ورزشی، مطمئن‌ترین راه برای بهبود مشکلات متابولیکی و سلولی مبتلایان به کبد چرب است.در یک بررسی تأثیر فعالیت فیزیکی با شدت متوسط در بیماران مبتلابه کبد چرب، بعد از سه ماه مداخله ورزشی (۶۰ الی ۱۵۰ دقیقه فعالیت در هفته) بهبود قابل‌توجهی را در میزان آنزیم‌های کبدی نشان داد.

بر اساس مطالعات انجام‌شده، ورزش نقش مهمی در کنترل قند خون دارد. همان‌طور که می‌دانیم در افراد مبتلابه کبد چرب، مقاومت به انسولین بسیار شایع است. در این حالت بافت چربی به انسولین واکنش نشان نداده و با کاهش فعالیت آنزیم لیپاز، برعکس، مسیر لیپولیز چربی فعال‌شده و اسیدهای چرب آزاد در خون رها می‌شوند که نهایتاً باید توسط کبد برداشت شوند.
بررسی‌ها حاکی از آن است که ورزش باعث حساسیت بیشتر بافتهای بدن بخصوص چربی و عضله به انسولین می‌شود و با بهبود مقاومت به انسولین باعث کاهش تجمع چربی در کبد می‌شود.
ازآنجایی‌که مقاومت به انسولین باعث فشار اضافی به کبد بخصوص در مبتلایان به NASH می‌شود، ورزش با بهبود این فاکتور باعث بهبود کبد چرب می‌شود. بررسی‌های انجام‌شده نیز حاکی از کاهش هموگلوبین گلیکوزیله در اثر ورزش دارند که خود نشانه بهبود حساسیت به انسولین است.

برای کاهش خطر دیابت که ارتباط بسیار مستقیمی با کبد چرب دارد (اغلب دیابتی‌ها مستعد ابتلا به کبد چرب هستند) انجام ورزش‌های منظم به این افراد توصیه می‌شود. بعضی مواقع حتی کاهش وزنی مشاهده نمی‌شود ولی هموگلوبین گلیکوزیله که شاخص دیابت است در افراد دیابتی کاهش می‌یابد.

علاوه بر تأثیر بیماری‌زای تجمع اسیدهای چرب بر کبد، آن‌ها شکل فعال متابولیکی چربی بوده و باعث آسیب به سلول کبد می‌شوند که بخصوص در NASH بسیار شایع است. خوشبختانه ورزش باعث کاهش سنتز فرعی اسید چرب آزاد در مبتلایان به کبد چرب می‌شود. بدین‌صورت که در اثر فعالیت بدنی منظم، آنزیم‌های تولیدکننده اسیدهای چرب آزاد کاهش می‌یابند. حتی امروزه معتقدند ورزش باعث تحریک مکانیسم‌های اپی ژنیک (از طریق تأثیر بر DNA) شده و ساخت چربی را کاهش می دهد.

اسیدهای چرب آزاد از طریق واکنشی بنام بتا اکسیداسیون در میتوکندریهای کبد برداشته می‌شوند. وقتی اسیدهای چرب زیاد شوند، فعالیت این میتوکندریها بیشتر شده و به‌مرورزمان ساختمان آن‌ها آسیب دیده و عملکرد آن‌ها کاهش می‌یابد. بعضی مطالعات نشان داده‌اند ورزش باعث تولید آنزیم‌های محدودکننده اکسیداسیون چربی در کبد می‌شود. همچنین باعث افزایش سیتوکرومهای موجود در میتوکندری سلول کبد شده و کارایی آن‌ها را افزایش می‌دهد.

هنگامی‌که واکنش بتا اکسیداسیون در کبد (به علت افزایش چربی‌های آزاد) بیشتر از ظرفیت میتوکندری باشد،بعلت استرس وارده به سلولهای کبد، رادیکال‌های آزاد تشکیل‌ می شوند.  رادیکال‌های آزاد ترکیبات بسیار فعالی هستند و با اسیدهای چرب موجود ترکیب‌شده و آسیب به میتوکندری را دوچندان می‌کنند. خوشبختانه ورزش باعث کاهش تولید رادیکال‌های آزادشده و اثرات تخریبی آن‌ها را متوقف می‌کند.

همانطور که اشاره نمودیم به علت افزایش اسیدهای چرب آزاد، سلولهای کبدی متحمل کار اضافی شده که به ساختمان آنها آسیب می رسد. نهایتا صدمه وارده منجر به تحریک سیستم ایمنی بدن می‌شود. همان‌طور که افزایش آنزیم‌های کبدی نشان از آسیب کبد داشته و در کبد چرب زیاد می‌شوند، ماکروفاژها و سیتوکینهای سرم و مارکرهای التهابی نظیر اینترلوکین ۶ و ۸ و TNF آلفا و CRP نیز در این افراد زیاد می‌شود. مشخص‌شده ورزش‌های ایروبیک باشدت زیاد باعث کاهش این مارکرهای التهابی می‌شوند.

در بیماران مبتلابه NASH بعضی فاکتورهای خونی نظیر کولاژن و اکتین و سایر مارکرهای فیبروز افزایش می‌یابد. افزایش این واسطه‌ها باعث فیبری شدن سلول کبد و از کارافتادن آن می‌شود. مطالعات زیادی نشان داده‌اند ورزش باعث توقف مراحل فیبروز در مبتلایان به کبد چرب می‌شود. اغلب مطالعات طولانی‌مدت پیشنهاد می‌دهند مبتلایان به کبد چرب جهت جلوگیری از آسیب سلول کبدی باید تشویق به انجام حرکات ورزشی شده و برای حصول نتیجه ، باید فعالیت‌های ورزشی حتماً توام با مداخلات رژیمی باشد.