هنگامی‌که بدن تحت استرس زیاد قرار می‌گیرد، تولید ROS (گونه‌های فعال اکسیژن) که شامل رادیکال‌های هیدروکسیل (OH)، رادیکال‌های آنیون سوپر اکسید (O2) و پراکسید هیدروژن (H2O2) هستند، افزایش می‌یابد.

درحالت عادی، آنتی‌اکسیدان‌ها وظیفه پاکسازی رادیکال‌های آزاد (موارد ذکرشده) را دارند اما اگرآنتی‌اکسیدان‌های موجود در بدن به میزان کافی نباشند، قادر به مقابله با مقادیر زیاد ROS نبوده و این عدم تعادل باعث صدمه به سلول و تولید اثرات سمی و آسیب به‌ تمامی اجزاء و ساختارهای درون‌سلولی، ازجمله پروتئین‌ها، لیپید و DNA  و درنهایت بروز بیماری خواهد شد.

در حقیقت هر زمان سیستم آنتی‌اکسیدانی ما به دلیل افزایش رادیکال‌های آزاد دچار اختلال شود، از آن بنام استرس اکسیداتیو نام برده می‌شود که عملا باعث افزایش فعالیت سیستم ایمنی بدن برای کاهش تأثیر آن‌ها شده که اختلالاتی در وضعیت طبیعی بدن را بدنبال دارد.